برای من گنجی هستی تو

  سرشار از بی کرانگی ها تا دریا و شاخه هایش

  سپید و گسترده و نیلگونی

  چون زمین به فصل انگور چینان.

  در این سرزمین٬

  از پاها تا پیشانیت٬

  پیاده ٬ پیاده ٬ پیاده٬

  زندگی ام را سپری خواهم کرد

به دیدار تو شادم
تو شادم کن
که سوز غم بر آمد از نهادم

تو می گفتی صدایم کن
زسوز سینه هر شب
صدایت می زنم
اما رسی ایا به دادم؟

کمک کن
تا ابد تنها به تو عاشق بمانم
به کوی عاشقی
شعر خوش ماندن بخوانم.